تحولی که ممکن است به اندازه پیدایش اینترنت مهم باشد
شنبه, ۱۶ فروردين ۱۳۹۳، ۰۱:۰۶ ق.ظ
| << | >> |
از اسم اپلیکیشن پیداست که برای چت کردن نوشته شده است. اما با وجود این همه اپلیکیشن خوب برای چت، چه چیز باعث شده است که فایرچت را معرفی کنیم و یک پست را به آن اختصاص دهیم؟
یکی از ویژگی‌های جالب iOS 7، ویژگی‌ای به نام Multipeer Connectivity Framework است، اما متأسفانه تا حالا کمتر توسعه‌دهنده‌ای متوجه پتانسیل‌های این ویژگی جالب شده بود و عملا از آن استفاده کرده بود.
با استفاده از این ویژگی هر کاربر می‌تواند به صورت انعطاف‌پذیری با استفاده از وای فای یا بلوتوث با کاربران دیگر مرتبط شود و بدون نیاز به اینترنت با آنها چت کند یا عکس مبادله کند.
خب، به نظر جالب می‌آید که شما و دوستتان که در نزدیکی شماست، بتوانید این کار را بکنید، اما محدودیت عمده این ویژگی این است که دوست شما باید در نزدیکی شما و در محدوده پوشش بلوتوث یا پوشش همان وای فای باشد.
همین امر، به میزان زیادی استفاده از آن را محدود و غیرکاربردی کرده است، اما چه می‌شود اگر ما بتوانیم یک شبکه درست کنیم، خوشبختانه در iOS 7 این مطلب هم پیشبینی شده است که به آن wireless mesh networking می‌گویند.
به این ترتیب اگر اینترنت کلا قطع شود و یا اگر اصولا جایی دسترسی به اینترنت نداشته باشد، ما به کمک فایرچت و ویژگی‌های iOS 7 امکان ایجاد یک شبکه خصوصی از آی‌دیوایس‌هایی را داریم که می‌توانند به هم متصل شوند!
از همین الان کاربردهای بسیار جالبی برای فایرچت پیشبینی شده است:
- مثلا در کالیفرنیا، هر سال یک مسابق ماراتون برگزار می‌شود که در بعضی مناطق، پوشش اینترنت وجود ندارد، با استفاده از فایرچت و موبایل‌های مسیر راه می‌شود یک شبکه درست کرد و یک پوشش پیام‌رسانی ایجاد کرد.
- کاربرد جالب‌تر در زمان وقوع حوادثی مثل زلزله است که دسترسی به اینترنت مختل می‌شود.
- در مناطق دورافتاده و کشورهای فقیر هم می‌توان از فایرچت استفاده کرد.
به نظر می‌رسد که گوگل هم به wireless mesh networking علاقه بسیار زیادی داشته باشد، حالا آینده نزدیکی را تصور کنید که به کمک این ویژگی شبکه‌های فراگیری از موبایل‌ها ایجاد شود.
شرکت Open Garden که اپلیکیشن فایرچت را نوشته است، پیش از این در اندروید wireless mesh networking را پیشنهاد داده بود، اما فعلا اپلیکیشن مشابه فایرچت برای اندروید وجود ندارد.
می‌شود پیشبینی کرد که در نسخه‌های تازه‌تر اندروید، روی این ویژگی کار شود، در این صورت برنامه‌های چندپلتفرمی، شبکه‌های وسیعی از گوشی‌های اندرویدی و آی‌دیوایس‌ها را به هم متصل خواهند کرد.
در این شبکه‌های تبادل انواع فایل‌ها، چت و حتی اشتراک‌گذاری اینترنت، می‌تواند صورت بگیرد!
ممکن است من و نیز نویسنده مقاله منبع این پست، در انتخاب عنوان، کمی شتاب‌زده باشیم و بزرگ‌نمایی کرده باشیم، اما به باورم ما در آستانه یک تحول مهم در نوع ارتباط با هم هستیم، تحولی که تنها زمان بروز آن نامشخص است.
همه چیز به ابتکار و همت توسعه‌دهنده‌ها، در نظر گرفتن نیازهای کاربران در کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه، ملاحظات و نگرانی‌ها و دخالت‌های نهادهای کنترلی مثل NSA بستگی دارد.
دنیایی را در نظر بگیرید که:
- یک نوجوان بدون نیاز به گرفتن پول از والدینش برای پرداخت هزینه‌های اینترنت یا هزینه ارتباط موبایلی، بتواند با دوستان خود هم‌صحبت شود.
- اهالی یک روستای دورافتاده بتوانند به سادگی، یک شبکه فراگیر داخلی داشته باشند و با هم فایل رد و بدل کنند.
- یک دانشگاه بزرگ را در نظر بگیرید که در آن همه بتوانند به سادگی با هم فایل رد و بدل کنند.
- یک شهر با پوشش ناقص وای فای و اینترنت موبایل را در نظر بگیرید که بدون نیاز به احداث دکل‌های جدید، بتوان در آن اینترنت را به همه جا برد.
- حتی شاید اشتراک فایل‌های حجیم به صورت قابل توجهی آسان‌تر و ارزان‌تر شود.
شما چه فکر می‌کنید؟ آیا به نظرتان چنین رؤیاهایی عملی می‌شوند؟ چنین چیزی چه محدودیت‌ها و خطراتی دارد و چه چیزهایی می‌توانند آن را تهدید کنند؟
یکی از ویژگی‌های جالب iOS 7، ویژگی‌ای به نام Multipeer Connectivity Framework است، اما متأسفانه تا حالا کمتر توسعه‌دهنده‌ای متوجه پتانسیل‌های این ویژگی جالب شده بود و عملا از آن استفاده کرده بود.
با استفاده از این ویژگی هر کاربر می‌تواند به صورت انعطاف‌پذیری با استفاده از وای فای یا بلوتوث با کاربران دیگر مرتبط شود و بدون نیاز به اینترنت با آنها چت کند یا عکس مبادله کند.
خب، به نظر جالب می‌آید که شما و دوستتان که در نزدیکی شماست، بتوانید این کار را بکنید، اما محدودیت عمده این ویژگی این است که دوست شما باید در نزدیکی شما و در محدوده پوشش بلوتوث یا پوشش همان وای فای باشد.
همین امر، به میزان زیادی استفاده از آن را محدود و غیرکاربردی کرده است، اما چه می‌شود اگر ما بتوانیم یک شبکه درست کنیم، خوشبختانه در iOS 7 این مطلب هم پیشبینی شده است که به آن wireless mesh networking می‌گویند.
به این ترتیب اگر اینترنت کلا قطع شود و یا اگر اصولا جایی دسترسی به اینترنت نداشته باشد، ما به کمک فایرچت و ویژگی‌های iOS 7 امکان ایجاد یک شبکه خصوصی از آی‌دیوایس‌هایی را داریم که می‌توانند به هم متصل شوند!
از همین الان کاربردهای بسیار جالبی برای فایرچت پیشبینی شده است:
- مثلا در کالیفرنیا، هر سال یک مسابق ماراتون برگزار می‌شود که در بعضی مناطق، پوشش اینترنت وجود ندارد، با استفاده از فایرچت و موبایل‌های مسیر راه می‌شود یک شبکه درست کرد و یک پوشش پیام‌رسانی ایجاد کرد.
- کاربرد جالب‌تر در زمان وقوع حوادثی مثل زلزله است که دسترسی به اینترنت مختل می‌شود.
- در مناطق دورافتاده و کشورهای فقیر هم می‌توان از فایرچت استفاده کرد.
به نظر می‌رسد که گوگل هم به wireless mesh networking علاقه بسیار زیادی داشته باشد، حالا آینده نزدیکی را تصور کنید که به کمک این ویژگی شبکه‌های فراگیری از موبایل‌ها ایجاد شود.
شرکت Open Garden که اپلیکیشن فایرچت را نوشته است، پیش از این در اندروید wireless mesh networking را پیشنهاد داده بود، اما فعلا اپلیکیشن مشابه فایرچت برای اندروید وجود ندارد.
می‌شود پیشبینی کرد که در نسخه‌های تازه‌تر اندروید، روی این ویژگی کار شود، در این صورت برنامه‌های چندپلتفرمی، شبکه‌های وسیعی از گوشی‌های اندرویدی و آی‌دیوایس‌ها را به هم متصل خواهند کرد.
در این شبکه‌های تبادل انواع فایل‌ها، چت و حتی اشتراک‌گذاری اینترنت، می‌تواند صورت بگیرد!
ممکن است من و نیز نویسنده مقاله منبع این پست، در انتخاب عنوان، کمی شتاب‌زده باشیم و بزرگ‌نمایی کرده باشیم، اما به باورم ما در آستانه یک تحول مهم در نوع ارتباط با هم هستیم، تحولی که تنها زمان بروز آن نامشخص است.
همه چیز به ابتکار و همت توسعه‌دهنده‌ها، در نظر گرفتن نیازهای کاربران در کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه، ملاحظات و نگرانی‌ها و دخالت‌های نهادهای کنترلی مثل NSA بستگی دارد.
دنیایی را در نظر بگیرید که:
- یک نوجوان بدون نیاز به گرفتن پول از والدینش برای پرداخت هزینه‌های اینترنت یا هزینه ارتباط موبایلی، بتواند با دوستان خود هم‌صحبت شود.
- اهالی یک روستای دورافتاده بتوانند به سادگی، یک شبکه فراگیر داخلی داشته باشند و با هم فایل رد و بدل کنند.
- یک دانشگاه بزرگ را در نظر بگیرید که در آن همه بتوانند به سادگی با هم فایل رد و بدل کنند.
- یک شهر با پوشش ناقص وای فای و اینترنت موبایل را در نظر بگیرید که بدون نیاز به احداث دکل‌های جدید، بتوان در آن اینترنت را به همه جا برد.
- حتی شاید اشتراک فایل‌های حجیم به صورت قابل توجهی آسان‌تر و ارزان‌تر شود.
شما چه فکر می‌کنید؟ آیا به نظرتان چنین رؤیاهایی عملی می‌شوند؟ چنین چیزی چه محدودیت‌ها و خطراتی دارد و چه چیزهایی می‌توانند آن را تهدید کنند؟
یک پزشک
